ارتباط با دنیای بیرون از محیط مهد کودک و مراکزآموزشی و پیش دبستانی معمولاً به خاطر آسیب پذیری کودکان، سن کم، ، خطر تصادفهای رانندگی و پرهیز از نگرانی والدین بسیارمحدود است و معمولا به گردشی در پارک مجاور مرکز آموزشی ختم می گردد.این نوع برخورد و کار با کودکان حدودنیم قرن پیش توسط اساتید بزرگ تعلیم و تربیت مانند فروبل، پستالوزی، دکردلی و مونته سوری که از پیشروان مکتب فعال در آموزش و پرورش محسوب می گردند مورد انتقاد قرار گرفت. این مربیان با تأکید بر اهمیت دوران کودکی در شکل گیری شخصیت، روشهای تربیتی مبتنی بر روانشناسی کودک ارائه نمودند و روشهایی آنها الهام بخش معلمان و مسئولین آموزش و پرورش کودکان در سراسر دنیا بوده است.
