حدود نیم قرن پیش مربیان بزرگ تعلیم و تربیت
مانند فروبل، پستالوزی، دکردلی و مونته سوری که از پیشروان مکتب فعال در
آموزش و پرورش محسوب می گردند شیوه کار مهد کودکان را مورد سوال قرار
دادند زیرا آنان برای کودکستان ها رسالتی بسیار مهمتر از سرگرمکردن کودکان قائل بودند. این مربیان با تأکید بر اهمیت دوران کودکی در شکل گیری
شخصیت، با ارائه روشهای تربیتی مبتنی بر
روانشناسی کودک، بزرگسالان را متوجه مسئولیت مهمی نمودند.
یکی از این صاحب نظران که عقاید او بسیار
مرهون ژان ژاک روسو بود،
